أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا يُفْتَنُونَ﴿۲﴾ وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ صَدَقُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْكَاذِبِينَ﴿۳﴾
(سوره عنکبوت آیات 2 و 3)
آیا مردم چنین پنداشتند که بصرف اینکه گفتند ما ایمان (بخدا) آورده ایم رهاشان کنند و (بر این دعوی) هیچ امتحانشان نکنن(2) و ما اممی پیش از اینان بودند به امتحان و آزمایش آوردیم تا خدا ، دروغگویان را از راستگویان کاملاً معلوم کند(3)
یکی از سنتهای قطعی خداوند در قبال آزمایش است و خداوند تمام مردم حتی پیامبران را نیز مورد امتحان قرار می دهد.
اما آزمایش های خداوند برای رفع ابهام خودش نیست، چرا که خداوند به وضع ایمانی بندگانش کاملاً آگاهی دارد و برای علم و آگاهی خود دست به این کار نمی زند. بلکه در انتهای هر آزمون مشخص میشود که چه کسانی در عمل خدا پرستند و چه کسانی فقط بر روی زبان ....!
یعنی در آزمایش الهی ارزش و هویت درونی هر فرد نمایان می شود . چون ایمان به خداوند یکتا داشتن فقط به زبان آوردن نام ایمان بر زبان و شعار دادن نیست ، بلکه ایمان هر فرد را در اطاعت و تسلیم بودن او در عمل باید جستجو کرد.
« به عمل کار برآید به سخنرانی نیست »