كوله پشتی‌اش را برداشت و راه افتاد.
رفت كه دنبال خدا بگردد و گفت: تا كوله‌ام از خدا پر نشود برنخواهم گشت.
نهالی رنجور و كوچك كنار راه‌ایستاده بود، مسافر با خنده‌ای رو به درخت گفت: چه تلخ است كنار جاده‌بودن و نرفتن؛
درخت زیرلب گفت: ولی تلخ تر آن است كه بروی وبی‌رهاورد برگردی. كاش می‌دانستی آنچه در جست‌وجوی آنی، همین‌جاست...