دومين جلسه آذر 90 « هدف امام حسين از قيام »

حسین سردار عشق

 

ذالِکَ وَ مَن یُعَظِّم شَعائِرَ اللهِ فَاِنَّها مِن تَقوَی القُلُوبِ
این است (سخن حق) و هرکس شعایر دین خدا را بزرگ و محترم دارد (خوشا بر او که) این صفت دلهای باتقوی است
« سوره حج آیه32»

خداوند در قرآن کریم به ما بندگانش دستور داده که از شعایر الهی پاسداری کنیم ( به هر چیزی که منسوب به خداوند است و خداوند به آن حرمت و ارزش داده شعایر الهی می گویند )
یکی از شعایر الهی قیام امام حسین (ع) است که ما باید از آن به صورت صحیح و خدا پسند پاسداری کنیم . اما پاسداری از قیام سیدالشهدا در باطن نه به ظاهر ! چرا که اقتدای ظاهری مورد قبول درگاه خداوند نیست .
همانطور که نماز خالصانه با نماز ریا کارانه در ظاهر یکی است اما در باطن یکی از این نماز ها نزد خداوند دارای ازرش است عزا داری خالصانه و عزا داری توأم با دروغ هم در ظاهر یکی است اما در نزد خداوند عزا داری خالصانه دارای ارزش و دومی فاقد ارزش می باشد .
عزا داری ظاهری یعنی فقط شرکت در مراسم عزاداری ؛ اما عزا داری خالصانه یعنی اقتدا به امام حسین(ع) و پیروی از هدف امام حسین (ع) از این قیام با همه ابعاد ...

 

هدف سیدالشهدا و یارانش از جهاد احیای دین و بر پایی نماز در بین مردم بود نه بر چیده شدن نماز !
کسانی که سیدالشهدا را دست آویزی برای فرار از عبادت قرار داده اند و نسبت به آگاهی از دستورات خداوند در قرآن و عمل به آن دستورات بی تفاوتند و امید این را دارند که به بهانه ی شفاعت امام حسین(ع) خداوند از بی حرمتی و بی تفاوتی آنان نسبت به نماز و دین گذشت کند در توهمی شیطانی به سر می برند چرا که هدف سیدالشهدا و یارانش از جهاد این بود که خداوند در روی کره ی زمین به بزرگی یاد شود نه به کوچکی !
سیدالشهدا در واقعه عاشورا به ما آموخت که ما برای هدفی مشخص پا به دنیا گذاشته ایم(عبادت پروردگار)
وَ ما خَلَقتُ الجِنَّ وَ الاِنسَ اِلاّ لِیَعبُدُونَ
و ما خلق جن و انس را نیافریدیم مگر برای اینکه مرا (به یکتایی) پرستش کنند   (سوره ذاریات آیه56)
قیام سید الشهدا یعنی رسیدن به کمال... یعنی خدایی شدن ... یعنی عبد خدا شدن ... نه دور شدن از خدا

(قیام سربلندی و عشق بازی امام حسین (ع) بر آنانکه هدفش را درک کردند)

سوره هود: قَالَ يَا نُوحُ إِنَّهُ لَيْسَ مِنْ أَهْلِكَ إِنَّهُ عَمَلٌ غَيْرُ صَالِحٍ فَلاَ تَسْأَلْنِ مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنِّي أَعِظُكَ أَن تَكُونَ مِنَ الْجَاهِلِينَ﴿۴۶﴾ قَالَ رَبِّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ أَنْ أَسْأَلَكَ مَا لَيْسَ لِي بِهِ عِلْمٌ وَإِلاَّ تَغْفِرْ لِي وَتَرْحَمْنِي أَكُن مِّنَ الْخَاسِرِينَ ﴿۴۷﴾

فرمود: اي نوح! او از اهل تو نيست! او عمل غير صالحي است، بنابراين آنچه را از آن آگاه نيستي از من مخواه، من به تو اندرز مي‏دهم تا از جاهلان نباشي! ﴿۴۶﴾ عرض كرد: پروردگارا! من به تو پناه مي‏برم كه از تو چيزي بخواهم كه از آن آگاهي ندارم، و هر گاه مرا نبخشي و بر من رحم نكني از زيانكاران خواهم بود. ﴿۴۷﴾

داستان حضرت نوح را به ياد بياورديد: زماني كه نوح بهمراه يارانش بر كتشي نجات سوار بود پسر خود را در آب مشاهده مي‌كند و به از پسرش مي‌خواهد كه دست از لجاجت بردارد و به خداي رب العالمين پناه آورد اما پسر نپذيرفته و غرق مي‌شود. آن هنگام نوح از خداي خويش براي پسرش طلب مغفرت مي‌كند: نوح به پروردگارش عرض كرد پروردگارا! پسر من از خاندان من است و وعده تو (در مورد نجات خاندانم) حق است و تو از همه حكم كنندگان برتري. ﴿45﴾

آيات 46و47 سوره هود به ما نشان مي‌دهد كه براي سوار شدن به كشتي نجات (ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة) بايد عمل ما، ما را با عزيزان خدا متصل كند، نه اينكه زبان و حرف..! حتي حضرت نوح كه جزء بزرگترين پيامبران الهي است نمي‌تواند از اين آيه و حرمت خدا برتري جويي كند... و رابطه خوني او با فرزندش به تنهايي نتوانست باعث نجات پسرش شود. مي‌توان نتيجه گرفت بجاي محبت بدون عمل و ايمان بايد چاره اي ديگر بينديشيم تا از محبت شفاعتي كه خداوند در اختيار عزيزانش قرار داده بهره ببريم.

سوره نبا آيه 37: رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرحْمَنِ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿۳۷﴾ همان پروردگار آسمانها و زمين و آنچه در ميان آن دو است، پروردگار رحمان، و هيچ كس حق ندارد بياجازه او سخني بگويد (يا شفاعتي كند).

امام حسين (ع) باعث عبادت است نه اينكه وجود چنين بزرگاني بخواهد بهانه به دست ما براي كمتر تلاش كردن بدهد...

سوره انبياء: يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَى وَهُم مِّنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ ﴿۲۸﴾ او همه اعمال امروز و آينده آنها را مي‏داند، و هم گذشته آنها را، و آنها جز براي كسي كه خدا از او خشنود است (و اجازه شفاعتش را داده) شفاعت نمي‏كنند و از ترس او بيمناكند.

عاشق شو ار نه روزی کار جهان سر آید

آيات قرآن بهترين توضيح دهنده و تشريح كننده است:

سوره الفرقان: وَقَالَ الرَّسُولُ يَا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورًا ﴿۳۰﴾ درآن روز رسول (به شكوه امت در پيشگاه رب‌العزة) عرض كند بارالها (امت من) اين قرآن را بكلي متروك و رها كردند.

بخش انتهايي آيه سوم سوره يونس: ...هيچ شفاعت كننده‏اي جز به اذن او وجود ندارد، اين است خداوند پروردگار شما، پس او را پرستش كنيد، آيا متذكر نمي‏شويد؟!

اذن خدا چه موقع صورت ميگيرد.. آيا بصورت رندم، آيا اتفاقي است يا اينكه براساس عمل صالحي است كه ما پيش فرستاده‌ايم؟

امام علی  ( ع ) : بحار الانوار
شفیع مردمان ، عمل به حق و پای بندی به صداقت و راستی است.

* پیامبر اکرم (ص) : بحار الانوار
شفاعت من شامل آن کس از امتم می شود که اهل بیت مرا به حقیقت دوست داشته باشد.

* امام صادق ( ع ) : بحار الانوار
(هنگامی که در آستانه رحلت قرار گرفت) دستور داد بستگانش گرد او جمع شوند و فرمود : کسی که نمازرا سبک بشمارد ، شفاعت ما هرگز شامل حالش نمی شود.

* پیامبر اکرم  ( ص ) : بحار الانوار
کسی که نماز را سبک بشمارد به شفاعت من دست نیابد و به خدا سوگند که در کنار حوض کوثر بر من واردنشود.

* پیامبر اکرم ( ص ) : بحار الانوار
کسی که نماز را از وقتش تأخیر بیندازد ؛ (فردای قیامت) به شفاعت من نخواهد رسید.

* پیامبر اکرم ( ع ) : بحار الانوار
شفاعت من به دو کس نمی رسد : قدرتمند مستبد و ستمگر و غلوّ کننده خارج شده از دین.

* امام حسین ( ع ) : بحار الانوار
(در دعای روز عرفه) فرمود : بار خدیا ! کاری کن که از تو چنان بترسم که گویی می بینمت و باتقوا وترس از خودت خوشبختم گردان و با معصیت و نا فرمانیت بدبختم مکن.

«   مـوضـوع هـفـتـه :  پیام عاشورا  »
تـلاوت نـور ( قـرائت آیـات قـرآن در این هفته )

1 : سـوره الحج آیـات  27 تا 37 ( صفحه 474  )
2 : سـوره الاعراف آیـات 42 تا 49 ( صفحه  316 )
3 : سـوره النّباء آیـات  21 تا  40 ( صفحه 845)
4 : سـوره الانبیاء آیـات 25 تا 37 ( صفحه 459 )
5 : سـوره الفرقان آیـات  17 تا 30  ( صفحه 511 )
6 : سـوره الکهف آیـات  99 تا 110 ( صفحه  429 )
7 : سـوره یونس آیـات 1 تا 10  (صفحه 288 )