جلسه دوم آذر 89 «اهل بيت در قرآن و ولايت علي (ع) »

موضوع: اهل بيت و ولايت امام علي عليه السلام در قرآن

حضرت موسي بعد از اينكه به پيامبري رسيد از خدا خواست : خدايا سينه ام را گشاده گردان و كارم را براي من آسان كن و از زبانم گره بگشاي تا سخنم را بفهمند و براي من دستياري از كسانم قرار ده ، هارون برادرم را، پشتم را به او استوار كن و او را شريك كارم گردان و خداوند اين خواسته حضرت موسي را اجابت كرد. آيات زير تصديق كننده اين موضوع مي باشد:

«سوره طه آيات 25 تا 36»
قَالَ رَبِّ اشْرَحْ لِي صَدْرِي ﴿25﴾     گفت پروردگارا سينه‏ام را گشاده گردان (25)
وَيَسِّرْ لِي أَمْرِي ﴿26﴾ و كارم را براى من آسان ساز (26)
وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِّن لِّسَانِي ﴿27﴾ و از زبانم گره بگشاى (27)
يَفْقَهُوا قَوْلِي ﴿28﴾ [تا] سخنم را بفهمند (28)
وَاجْعَل لِّي وَزِيرًا مِّنْ أَهْلِي ﴿29﴾ و براى من دستيارى از كسانم قرار ده (29)
هَارُونَ أَخِي ﴿30﴾ هارون برادرم را (30)
اشْدُدْ بِهِ أَزْرِي ﴿31﴾ پشتم را به او استوار كن (31)
وَأَشْرِكْهُ فِي أَمْرِي ﴿32﴾ و او را شريك كارم گردان (32)
كَيْ نُسَبِّحَكَ كَثِيرًا ﴿33﴾ تا تو را فراوان تسبيح گوييم (33)
وَنَذْكُرَكَ كَثِيرًا ﴿34﴾ و بسيار به ياد تو باشيم (34)
إِنَّكَ كُنتَ بِنَا بَصِيرًا ﴿35﴾ زيرا تو همواره به [حال] ما بينايى (35)
قَالَ قَدْ أُوتِيتَ سُؤْلَكَ يَا مُوسَى ﴿36﴾ فرمود اى موسى خواسته‏ات به تو داده شد (36)

 

بنابر روايات از اهل بيت ، كه فخر رازي نيز كه از علماي اهل تسنن هست هم آن را نقل كرده است:
وقتي پيامبر (ص) نماز را به پايان رساند و متوجه شد كه علي (ع) انگشتر خود را به فقير، زكات داده است دست به دعا برداشت و با تضرع به درگاه خداوند چنين عرضه داشت:

خداوندا موسي از تو خواست كه سينه اش را بگشايي و هارون را وزير او سازي و كارها بر او آسان گيري و گره از زبانش بگشايي تا مردم گفتارش را درك كنند.

خداوندا من بگزيده توام پس سينه ام را بگشاي و كارها را بر من آسان گير و براي من از خانواده ام وزيري قرار ده (علي (ع) را ) و به وسيله او پشتم را محكم كن.

آيا جز علي (ع) و اولادش بودند؟!
البته ديوار حاشا هميشه بلند است و كسي كه نخواهد واقعيت را بپذيرد براي خود راه فرار از حقيقت را پيدا مي كند!!

• شب ليلة المبيت وآزمايش حضرت علي (ع)
ليلة المبيت شبي بود كه دشمنان قصد جان پيامبر (ص) را كردند و حضرت علي (ع) در بستر آنحضرت خوابيد تا پيامبر (ص) از نيرنگ دشمنان در امان بماند و اين از خوگذشتگي و شهامت علي (ع) اينچنين در قرآن ترسيم شده است:

وَمِنَ النَّاسِ مَن يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَادِ ﴿سوره بقره آيه 207﴾
و از ميان مردم كسى است كه جان خود را براى طلب خشنودى خدا مى‏فروشد و خدا نسبت به [اين] بندگان مهربان است (207)

در روايات آمده است كه امام حسن (ع) و امام حسين (ع) بيمار بودند، حضرت فاطمه (س) وحضرت علي(ع) نذر كردند كه براي سلامتي فرزندان سه را روزه بگيرند و براي افطار اين سه روز مقداري گندم تهيه كردند تا با آن نان پخته و افطار كنند به هنگام افطار در روز اول فقيري در خانه را زد و آنها سهم افطارشان را به او دادند و در روز دوم اسيري از آناه نان طلب كرد و آنها نيز به بخشيدند و در روز سوم يتيمي در خانه را زد و دوباره افطار خود را به او بخشيدند و در اين سه روز با آب افطار كردند كه خداوند در اين رابطه  در قرآن مي فرمايد:

« سوره انسان آيات 7 تا 11 »
يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَيَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا ﴿7﴾
[همان بندگانى كه] به نذر خود وفا مى‏كردند و از روزى كه گزند آن فراگيرنده است مى‏ترسيدند (7)
وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا ﴿8﴾
و به [پاس] دوستى [خدا] بينوا و يتيم و اسير را خوراك مى‏دادند (8)
إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلَا شُكُورًا ﴿9﴾
ما براى خشنودى خداست كه به شما مى‏خورانيم و پاداش و سپاسى از شما نمى‏خواهيم (9)
إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا ﴿10﴾
ما از پروردگارمان از روز عبوسى سخت هراسناكيم (10)
فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَلِكَ الْيَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَسُرُورًا ﴿11﴾
پس خدا [هم] آنان را از آسيب آن روز نگاه داشت و شادابى و شادمانى به آنان ارزانى داشت (11)
دوستان عزيز به راستي آيا چنين كساني لايق امامت و رهبري مسلمانان بعد از پيامبر (ص) نيستند؟!!

البته ديوار حاشا همچنان بلند است و مي توان اينها را كتمان كرد!

وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ وَاذْكُرُواْ نِعْمَتَ اللّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنتُمْ أَعْدَاء فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُم بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنتُمْ عَلَىَ شَفَا حُفْرَةٍ مِّنَ النَّارِ فَأَنقَذَكُم مِّنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ ﴿سوره آل عمران آيه 103﴾
و همگى به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد و نعمت‏خدا را بر خود ياد كنيد آنگاه كه دشمنان [يكديگر] بوديد پس ميان دلهاى شما الفت انداخت تا به لطف او برادران هم شديد و بر كنار پرتگاه آتش بوديد كه شما را از آن رهانيد اين گونه خداوند نشانه‏هاى خود را براى شما روشن مى‏كند باشد كه شما راه يابيد (103)

وقتي اين آيه نازل شد از پيامبر (ص) پرسيدند منظور از ريسمان الهي چيست؟
پيامبر (ص) پاسخ داد: قزآن و اهل بيتم كه اين دو هرگز از هم جدا نمي شوند تا اينكه كنار حوض كوثر بر من وارد شوند.

اما چرا محبت اهل بيت در دل ها جاي دارد و تا دنيا هست محبوب دلها هستند؟!

إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَنُ وُدًّا ﴿ سوره مريم آيه 96﴾
كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‏اند به زودى [خداى] رحمان براى آنان محبتى [در دلها] قرار مى‏دهد (96)

جز علي (ع) و اولاد او چه كساني بودند كه از ابتدا به خداوند ايمان آوردند و تمام هستي شان را براي دين خدا و براي خوشنودي خدا فدا كردند و هيچ نقطه تاريكي در زندگي شان نمي توان يافت؟!!

آيه ولايت
هنوزدعاي پيامبر (ص) تمام نشده بود كه جبرئيل امين فرود آمد و اين آيه را آورد :

إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاَةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ ﴿سوره مائده آيه 55﴾
ولى شما تنها خدا و پيامبر اوست و كسانى كه ايمان آورده‏اند همان كسانى كه نماز برپا مى‏دارند و در حال ركوع زكات مى‏دهند (55) 

اما عده اي براي كم رنگ جلوه دادن اين امر اين سوال را مطرح كرده اند كه:

چه طور مي شود كه علي (ع) كه در نماز تير از پايش مي كشيدند متوجه نمي شد و غرق در راز و نياز با خداوند بود به هنگام نماز حواسش به سائل بوده و به او در حين نماز كمك كرده؟!!

اما پاسخ اين افراد اين است كه شنيدن صداي سائل و كمك كردن به او توجه به خود نيست بلكه عين توجه به خداست.

به تعبير روشنتر ، پرداختن زكات در نماز انجام عبادت ضمن عبادت است. يعني در اوج حضور قلب ، از خود دل بريدن و به خدا متصل شدن تا حدي كه هيچ چيز و هيچ ندايي جز ندايي كه مربوط به خداوند است را نمي شنود ، يعني دل از همه بريدن و فقط به خدا فكر كردن.

وقتي سائل رو به درگاه خداوند كرد و از او كمك خواست ، خداوند كسي را مامور و متوجه اين كار كرد كه به راستي دوست خدا بود كه اين دوست كسي نبود جز علي (ع).

آيه مباهله
پيامبر (ص) نامه اي براي مسحيان نجران فرستاد و آنها را به اسلام فراخواند آنها پس از خواندن نامه شورايي تشكيل دادند و تصميم بر آن شد كه به مدينه بروند و نشانه هاي نبوت را بررسي كنند ، بعد از اينكه با گفتگو به نتيجه اي نرسيدند با  پيامبر (ص) به مجادله پرداختند واز پيامبر (ص) خواستند كه مباهله كنند (مباهله : وقتي دو گروه با گفتگو و استدلال به نتيجه نمي رسند دست به دعا مي شوند و از خدا مي خواهند كه آن گروه را كه دروغ مي گويد نابود كند) كه آيه زير نازل شد:

فَمَنْ حَآجَّكَ فِيهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْاْ نَدْعُ أَبْنَاءنَا وَأَبْنَاءكُمْ وَنِسَاءنَا وَنِسَاءكُمْ وَأَنفُسَنَا وأَنفُسَكُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَةَ اللّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ ﴿سوره آل عمران آيه 61﴾
پس هر كه در اين [باره] پس از دانشى كه تو را [حاصل] آمده با تو محاجه كند بگو بياييد پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و ما خويشان نزديك و شما خويشان نزديك خود را فرا خوانيم سپس مباهله كنيم و لعنت‏خدا را بر دروغگويان قرار دهيم (61)

پيامبر (ص) پذيرفت و در روز مباهله امام علي (ع) ، حضرت فاطمه (س) ، امام حسن (ع) و امام حسين (ع) را به همراه بردند. اسقف نجران وقتي آنها را ديد گفت: من چهره هايي را مي بينم كه اگر دست به دعا بلند كنند و از خدا بخواهند كه بلندترين كوه ها را از جا بكند بي درنگ كنده مي شود، پس از مباهله دست كشيدند و گروهي از آنان ايمان آوردند.

با اين تفاسير از شما اين سوال را مي پرسم كه اهل بيت و عترت پيامبر (ص) چه كساني هستند كه پيامبر (ص) مي فرمايد: همانا من دو چيز گرانبها بين شما به امانت مي گذارم قرآن و عترتم كه هر كس از اين دو اطلاعت كند هرگز گمراه نخواهد شد؟!!

 

چه كساني بودند؟؟
« خدايا ما از پيروان واقعي محمد (ص) و آلش قرار بده »
آمين يا رب العالمين