سر آغاز هر نام، نام خداست             که بی نام او نامه یکسر خطاست

سیمای (بسم الله الرحمن الرحیم)
(بسم الله الرحمن الرحیم) تاج سوره هاست و سر آغاز تمام کتابهای آسمانی بوده و سر لوحه کارهمه ی پیامبران و معصومین بوده است و به فرموده ی حضرت رضا (ع) بسم الله به اسم اعظم الهی از سیاهی چشم به سفیدی آن نزدیکتر است.
کلامی که سخن خداوند با ما بندگان با آن شروع شده و به زبان آوردن آن در کارها نشانگر عشق ما به خدا و جهت گیری توحیدی ما و گام اول در مسیر بندگی و رمز بقاء و دوام کارهای ماست.

چرا که به فرموده ی خدای متعال هر چه  رنگ خدایی داشته باشد باقی  و هر چه رنگ خدایی نداشته باشد فانی است. (26 و 27 سوره ی الرحمن) همه چیز فانی است و ماندگار، خدایی است که صاحب جلال و عزمت است.

ذکر (بسم الله الرحمن الرحیم) بیانگر انگیزه ماست، یعنی خدایا هدفم در زندگی فقط تو هستی نه مردم، نه جلوه ها و نه هوس ها، یعنی خدایا من تو را فراموش نکرده ام و هر کارم را با نام تو آغاز می کنم و خود را بیمه می کنم و در پناه تو و به امید تو زندگی می کنم
ذکر (بسم الله الرحمن الرحیم) رمز خروج از تکبر و نشان بندگی و اظهار عجز و وابستگی به خداست.
حضرت امیر (ع) می فرمایند: (بسم الله الرحمن الرحیم) را فراموش نکنید حتی در کوچکترین کارهای زندگیتان چرا که  (بسم الله الرحمن الرحیم) مایه رحمت خدا و برکت کارها و ترک آن موجب نافرمانی است. (کنزالعمال)

بگو اى بندگانم كه زياده بر خويشتن ستم روا داشته‏ايد، از رحمت الهى نوميد مباشيد، چرا كه خداوند همه گناهان را مى ‏بخشد، كه او آمرزنده مهربان است‏
(سوره الزمر آیه 53)

بگو : ای بندگان من که برخود اسراف و ستم کرده اید! از رحمت خدا ناامید نشوید که خدا همه گناهان را می آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.

باز آی باز آی هر آنچه هستی باز آی                                گر کافر و گبر و بت پرستی باز آی
این درگه ما درگه نومیدی نیست                              صد بار اگر توبه شکستی باز آی

رحمت الهی یکی از بزرگترین و بهترین پیامد های قرآن است . خداوند در قرآن کریم اعلام می کند که همه ی بندگان خود را دوست دارد و همه را لایق دریافت رحمتش می داند و یأس از رحمت خود را حرام دانسته و می فرماید بندگانش را با همه ی بدی هایی که از آنها سر میزند دوست دارد چرا که رحمت خدا محدود نیست پس در لطف او شک و تردیدی در خود راه ندهیم و از رحمت او در هیچ زمینه ای ناامید نشویم و به سمت او توبه و بازگشت کنیم.
 
حضرت رسول اکرم (ص) در این باره فرموده اند : هرگز از رحمت خداوند نا امید مشو که رحمت او از خواسته ها و گناه شما عظیم تر است.
 
نکته:
 اما اینکه خداوند فرموده همه ی گناهان را می بخشد به این مفهوم نیست که انسان گناه کند و بگوید خداوند وعده ی بخشش همه ی گناهان را داده و مرا می آمرزد.
بلکه مراد آن است که گناه انسان هرچه قدر هم که بزرگ باشد قابل آمرزش است چون ظرفیت و رحمت خدا بی حد و عظیم است و انسان نباید از بازگشت به سمت خدا ناامید و مأیوس شود اما رحمت خداوند نباید دلیل بی خیالی و بی تفاوتی انسان نسبت به خواسته ها و دستورات خدا و انجام گناه کبیره و صغیره باشد. چرا که راه دریافت آمرزش الهی توبه و جبران گناه است یعنی رحمت خدا مجوز گناه و ترک عبادت و اطاعت نیست.
نه ناامیدی از درگاه خدا مجوز است و نه بی خیالی و افراط بلکه آنچه سبب رسیدن به رحمت الهی است اعتدال میان این دو مقوله است که به آن خوف و رجاء می گویند.

یا اَیُّهَا الَّذینَ آمَنوُ قُوا اَنفُسَکُم وَاَهلیکُم نارَا

ای کسانی که ایمان آورده اید ( در اطاعت حق بکوشید ) و خود را با خانواده ی خویش از آتش دوزخ نگاه دارید ( آیه6 سوره تحریم )

مـهـارتـهـا و تـکـنیـکـهـای شیوه‌ی مدیریت در خانواده:

1. توجیهی برخورد شود:

وقتی می‌خواهید همسر خود یا یکی از اعضای خانواده خود را از کار بدی نهی کنید با توضیح دادن دلایل مخالفت خود، موضوع را به نحوی طرح کنید که قدرت تعقل و تفکر در او بیدار شود، تا علت مخالفت شما را کاملاً درک کند، تا در انجام خواسته ی شما کوتاهی نکند.

2 . دستوری و جدی برخورد کنید:

وقتی حل مشکل از راه های مسالمت آمیز و توجیهی سود نبخشید ( در صورت تاثیر نگذاشتن موعظه ) دستوری و جدی برخود کنید، چرا که همیشه نرمی و مؤعظه کار ساز نیست و گاهی کمی سخت گیری لازم است.

درشتی و نرمی به هم در بر است         چو جراح که تیغ زن و مرهم نه است

اللهُ لا اِلهَ اِلّا هُو وَ عَلَی اللهِ فَلَیَتَوَکََّلِ المُؤمِنُونَ: (13 تغابن)

خدا یکتاست که جز او خدایی نیست و مؤمنان در جمیع امور تنها بر او توکل می کنند.

- یکی از خصوصیات افراد با ایمان این است که بر خداوند، در همه ی امور زندگی توکل میکنند. چون ایمان و توکل بر خداوند عامل پیروزی و سعادتمندی در دنیا و آخرت است.

اما معنی توکل و وکیل قرار دادن خدا در امور زندگی و کارها این نیست که انسان سعی و تلاش نکند و حل آنها را به خداوند واگذار کند.

(بلکه توکل یعنی: سخت کوشی و تلاش نه تنبلی)

- متوکل یعنی کسی که از دست و بازو و عقل و خردی که خداوند به او عطا کرده نهایت استفاده را می کند و خالصانه از خداوند می خواهد که در مشکلات و کارها و امور زندگی او را یاری کنند، در واقع توکل برخدا یعنی استمداد از خدا به علاوه ی تلاش در تمام لحظه ها. و خداوند که وکیلی مقتدر و داناست مشتاقانه به چنین بندگانی یاری می رساند. یادمان باشد خداست که ما را به راه سعادت هدایت کرده و خدایی که هدایت کرده ، حمایت هم می کند، پس تنها بر او توکل کنیم.

* امـام عـلـی  ( علیه السلام  ) می فرمایند: هرکه بر خدا توکل کند، دشواری ها برای او آسان شود و اسباب آسایش برایش فراهم گردد. دانشگاه علوم حدیث قم

أَحَسِبَ النَّاسُ أَن يُتْرَكُوا أَن يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا يُفْتَنُونَ﴿۲﴾ وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ صَدَقُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْكَاذِبِينَ﴿۳﴾

  (سوره عنکبوت آیات 2 و 3)

آیا مردم چنین پنداشتند که بصرف اینکه گفتند ما ایمان (بخدا) آورده ایم رهاشان کنند و (بر این دعوی) هیچ امتحانشان نکنن(2) و ما اممی پیش از اینان بودند به امتحان و آزمایش آوردیم تا خدا ، دروغگویان را از راستگویان کاملاً معلوم کند(3)

یکی از سنتهای قطعی خداوند در قبال آزمایش است و خداوند تمام مردم حتی پیامبران را نیز مورد امتحان قرار می دهد.

اما آزمایش های خداوند برای رفع ابهام خودش نیست، چرا که خداوند به وضع ایمانی بندگانش کاملاً آگاهی دارد و برای علم و آگاهی خود دست به این کار نمی زند. بلکه در انتهای هر آزمون مشخص می‌شود که چه کسانی در عمل خدا پرستند و چه کسانی فقط بر روی زبان ....!
یعنی در آزمایش الهی ارزش و هویت درونی هر فرد نمایان می شود . چون ایمان به خداوند یکتا داشتن فقط به زبان آوردن نام ایمان بر زبان و شعار دادن نیست ، بلکه ایمان هر فرد را در اطاعت و تسلیم بودن او در عمل باید جستجو کرد.

«  به عمل کار برآید به سخنرانی نیست »

مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاء عَلَى الْكُفَّارِ رُحَمَاء بَيْنَهُمْ

محمد فرستاده خداست و یاران و همراهانش بر کافران بسیار دل سخت و بر یکدیگر بسیار مشفق و مهربانند (سوره فتح ابتدای آیه 29)

خداوند متعال در قرآن کریم یکی از صفات دوستداران حقیقی خود و رسولش را تولی و تبری (دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنان خدا) می‌داند.

یک مؤمن و مسلمان حقیقی باید در برابر مؤمنانی که از فرامین الهی اطاعت می کنند رأفت و عطوفت داشته باشد و در برابر کسی که دشمن خداست و یا حرمت خداوند و دستوراتش را نگه نمی دارد قاطعیت و شدت داشته باشد. زیرا یک دل، دو دوستی بر نمی دارد و دوست خدا هرگز با دشمن خدا دوست نمی شود. نکته مهم این که دوستی با دشمنان خدا کنار اینکه نوعی مشارکت در بی حرمتی به خداوند محسوب می شود، انسان را به گرایش های فکری و اخلاقی آنان سوق می دهد و باعث فاسد شدن خود انسان و تباه شدن اعتقادات نیز می شود. در ضمن وقتی انسان در برابر گناهان و خطاهای اطرافیانش ساکت بنشیند و عکس العملی از خود نشان ندهد باعث بی ارزش شدن دین و دین داری در اجتماع و غافل تر شدن و فاسد تر شدن این گونه افراد نیز می شود.
پس باید با رعایت کردن این واجب الهی ریشه بی حرمتی به خداوند و ریشه غفلت ها و گرایشات منفی در اجتماع را خشکاند.

*امام علی (علیه سلام ) می فرمایند: مبادا دشمن خدا را دوست بدارید، یا دوستی و محبت را نثار کسانی جز دوستان خدا کنید، هر کس دشمن خدا را دوست بدارد با آنان محشور می شود. ( غررالحکم )

ماه رجب فرصتی برای پاک شدن
ماه رجب فرصتی است که خداوند رحمان برای بخشش گناهان به بندگان خود داده است.

از رسول خدا روایت است که ماه رجب، ماه رحمت خدا و ماه استغفار امت من است، زیرا که رحمت خداوند در این ماه بر امت من بسیار ریخته می شود، پس به درگاه خدا توبه و استغفار کنید.

در حدیث قدسی می خوانیم : فضائل الاشهر

خداوند می فرماید: من این ماه را وسیله ی ارتباط بین خود و بندگانم قرار دادهام، پس هر کس به آن چنگ زند به من می رسد ...
در این ماه من همنشین کسی هستم که با من همنشین باشد و آمرزنده ام کسی را که از من طلب آمرزش کند. هر کس مرا در این ماه بخواند پاسخ مثبت دهم و هر کس از من چیزی بخواهد به او عطا کنم و هر کس از من هدایت جوید، هدایتش کنم.

احاديث نبوى صلى الله عليه و آله : ينابيع المودّة 3/281

روايات پيامبر صلى الله عليه و آله درباره امامان پس از حضرت بسيار است و در آنها كه برخى در كتب اهل سنّت هم آمده است، به مناقب و فضايل يكايك ايشان اشاره رفته و برخى از حالات و مشخصات آنان ياد شده است. از جمله به اين حديث توجه فرماييد: ابن عبّاس گويد: فردى يهودى به نام نعثل نزد پيامبر اكرم آمد و از آن جناب خواست كه جانشين خود را معرّفى فرمايد و چنين گفت: هر پيامبرى جانشينى داشت، رسول ما موسى بن عمران، يوشع بن نون را به جانشينى برگزيد، جانشين شما كيست؟ حضرت فرمود: جانشين من على بن ابى طالب است، سپس دو سبط من، حسن و حسين، آن گاه نه امام كه از تبار حسين هستند. نعثل از پيامبر صلى الله عليه و آله خواست كه آنان را نام ببرد. حضرت فرمود: پس از حسين فرزندش على ، پس از على فرزندش محمّد، پس از او فرزندش جعفر، سپس فرزندش موسى ، آن گاه فرزندش على ( يعنى امام رضا )، سپس فرزندش محمّد، آن گاه فرزندش على ، پس از او فرزندش حسن و در پايان فرزندش حجّت خدا، محمد مهدى ... اينها دوازه تن هستند... خوشا آنان كه اين كسان را دوست بدارند و از آنان پيروى كنند و بدا بر آنان كه بر ايشان خشم آورند و به مخالفت با آنان بپردازند... خرسند باد آن كه به هدايت ايشان چنگ زند!

یکی از ابزارهای شیطان برای محو ایمان و ایجاد تفرقه بین انسانها شایعه پراکنی و تهمت زدن است، زیرا این عمل زشت سبب خشم خداوند و بر هم خوردن اعتماد در اجتماع می شود. زبان تنها عضوی است که در طول عمر انسان از حرف زدن نه درد می گیرد و نه خسته می شود شکل و اندازه ی آن کوچک اما جُرم و گناه آن بزرگ است.
چـه بسیار کافرانی که با گفتن یک جمله (شهادت به یگانگی خدا) مسلمانی پاک می شوند و چه بسیارند مسلمانانی که با به زبان آوردن شایعات بی اساس و تهمت به گناه آلوده می شوند، زیرا خداوند در قرآن کریم به انسان هشدار می دهد که پذیرش آنچه بر سر زبانهاست بدون تحقیق و یقین در نزد او نه تنها محکوم است بلکه گناه کبیره نیز محسوب می شود.
ضمن اینکه شایعه پراکنی و تهمت به دیگران بر اساس گفته ها و گمان ها علاوه بر عذاب آخرت در دنیا نیز کیفر دارد و چه بسا سرچشمه ی برخی از عذاب های دنیوی که نصیب ما می شود ریختن آبروی دیگران بر اساس حدس و گمان باشد.
نتیجه اینکه باور کردن حدس و گمان ها، قضاوت های بدون علم و دلیل، نقل شنیده های بی اساس و شایعات در نزد پروردگار گناه کبیره محسوب می شود و ممنوع است.
یادمان باشد که حفظ آبرو در اسلام مورد توجه است و مؤمنان در برابر آبروی یک فرد مسئولند.

بزرگی و عظمت مخصوص خداست، چرا که خداوند جامع کمالات است، و کسی که تمام کمالات را داراست، سزاوار تسبیح همه هستی است، در قرآن کریم 8 بار فرمان به توکل ، 8 بار فرمان به استغفار، 5 بار فرمان به عبادت و 2 بار فرمان به تکبیر آمده ولی فرمان به تسبیح 16 مرتبه تکرار شده است، که این موضوع نشانه اهمیت و جایگاه بالای تسبیح میباشد. اما تسبیح خداوند کنار فواید بیشماری که دارد نوعی تشکر از خداوند نیز محسوب میشود و در ضمن تسبیح خدا وسیله نجات انسان از بحران ها و سختی هاست.

خداوند در قرآن کریم درباره حضرت یونس (ع) میفرماید: اگر تسبیح گو نبود برای همیشه در شکم ماهی ماندگار بود (صافات آیه 143)

و در سوره انبیاء آیه 88میفرماید: وکذالک ننجی المؤمنین ما مؤمنانی که اینگونه به یاد ما باشند نجات خواهیم داد.
یعنی تسبیح خداوند دفع کننده ی بلا و غضب الهی ست، پس هر کس تسبیح خداوند را با شوق و معرفت و آگاهی بگوید از مشکلات و گرفتاری ها نجات می یابد.

در حدیثی از حضرت رسول اکرم (ص) می خوانیم: ارزش تسبیح خدا به حدی بالاست که هنگامی که انسان سبحان الله می گوید، تمام فرشتگان برای او دعا می کنند و درود می فرستند.

نکته مهم اینکه: خداوند در قرآن پیرامون اهمیت تسبیح به نکته مهمی اشاره می کند و می فرماید آنچه که در آسمانها و زمین است برای خداوند تسبیح می گوید.
یعنی نه تنها انسان بلکه تمام عالم هستی به تسبیح خداوند مشغول هستند...

هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید            بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه