تو مرا دعوت کن، بخودت عزت کن

آسمانی که چراغش همه شب می سوزد      چشم هر رهگذری را به خودش می دوزد
همه شب می گوید:
که بخوانید خدواند مرا       بسرایید توانمند مرا
بربایید شما پند مرا
آسمانی که پر از پروین است      همه جا راز رخش رنگین است
پر از عطر شب نسرین است      چلچراغش به زمین آذین است
همه شب می گوید:
که بخوانید خداوند مرا      بسرایید تتوانمند مرا
بربايید کنون پند مرا

آسمانی که پر از باران است      پر از نقش رخ جانان است
پر از عطر و گل و ریحان است      مژده رزق همه یاران است
نفسی هست که در آن همه دم می گوید:
من که در هر نفست شیرینم
من که در راهبری دیرینم
من که در تو، تو را می بینیم
به زبانت چو عسل طعمینم
پس بخوانید کنون حمد مرا
به عمل آر تو آیین مرا
تو مرا دعوت کن      بخودت عزت کن

 

شاعر: محمد مرادي